Summary of the Book
कविता जेव्हा स्फुरत असते
मी ही तेव्हा माझी नसते
काहीबाही उकळत असते
खळबळ पडझड होत राहते
रात्र कापुरी छळते जळते
अंधाराला मीच ढवळते
क्षितिजापोटी डाटे काही
हृदयामध्ये काही सलते मनातले ते संवेदन तर
तसेच मनात झिरपत राही
सारे काही विरून जाई
कागद वही कोरी राही
लाटांनी मग साद घालतो
रोजच रत्नाकर अव्याहत
फेनफुलांच्या लाटा फुटती
मनात घुमतो नाद अनाहत