उजळेन तरीही हे शीर्षक कवयित्री मृणाल घाटे यांच्या कवितेतील आशावादाच्या प्राणतत्त्वाचे दर्शन घडवते.
जळणे याच्याशी उजळणेचा असलेला घट्ट अनुबंध लक्षात घेता सभोवतालच्या चटक्यांनी पेटून उठणे अन् राख न होऊ देता उजळून निघणे हा अंत:करणातला स्थायी भाव मृणाल आपल्या कवितेतून मृदू, हळुवारपणे रेखाटतात.
मृणाल घाटे यांना सुरांची साथ संगत आहे, त्यामुळेच या संग्रहातील कवितांना एक अंतर्गतच लय आहे. श्वासांना, शब्दांना, जगण्याला लय सापडली की कसलेच भय उरत नाही अन् आशावादाचा जन्म होतो. पानोपानी जीवनगाण्याची मैफिल समजावणारा हा संग्रह आहे.
वाऱ्यावर येता तुझिया
सांगावा आगमनाचा
सळसळला विणेमधुनी
मल्हार राग देहीचा
क्षितिजाला सावळ बाधा
कवडशात रंगीत पाणी
मनमोर सुखावून गातो
ओल्या पंखांची गाणी
या ओळी प्रतिक प्रतिमांना लेवून निसर्ग व स्त्रीसुलभ भावनाचा कॅनव्हास रंगवत जातात.
मृणाल घाटे यांची अनुभवाभिव्यक्ती ही विलक्षण लक्षवेधी आहे. सोज्वळ, सात्विकतेचे ध्यासपर्व श्वासात रुजवून कवयित्री जीवनाची सम शोधत आहे हे मात्र नक्की, तरीही या शब्दातला भावगर्भ सोसण्याला मागे टाकत जातो याची सिद्धता अधोरेखित करणारा हा काव्यसंग्रह उजळ माथ्याने साहित्य प्रांतात मुसाफिर करतच काव्यरसिकांच्या मनात घर करेल या माझ्या विश्वासासह मृणाल घाटे यांच्या पुढील काव्यप्रवसास मन:पूर्वक शुभेच्छा.