आपण सगळेच जर आंधळे झालो तर? पण जणू स्वत:च्याच प्रश्नाला उत्तर दिल्यासारखं म्हणालो, पण आपण वस्तुत: आंधळेच तर आहोत.' ज्यूझे सारामागू यांना 'ब्लाईंडनेस' या कादंबरीची कल्पना सुचली ती अशी. त्यांच्या कादंबऱ्यांचा आरंभबिंदू 'असं झालं तर?' असाच असतो. ती फॅन्टसी वाटू शकते, पण वाचक त्यात इतका गुंगून जातो की, ती खरी वाटू लागते.

कादंबरीचं नेपथ्य आहे एका निनावी देशातलं निनावी शहर. सिग्नलला एक माणूस कारमध्ये बसून सिग्नलची वाट पाहात आहे. अचानक तो ठार आंधळा होतो. त्याला वाटतं, 'आपण जणू धुक्यात अडकलो आहोत किंवा धुक्याच्या समुदात पडलो आहोत,' हे आंधळेपण काळोख दाखवणारं नाही, तर भगभगीत पांढरेपणा दाखवणारं आहे. एक माणूस त्याच्या कारमधून त्याला घरी सोडतो (आणि नंतर त्याची ती कार चोरतो). आंधळा झालेल्या माणसाची बायको त्याला टॅक्सीतून डॉक्टरकडे नेते, तिथं आणखी काही पेशंटस् आहेत. एका दिवसात आंधळा झालेल्या माणसाची बायको, तो कार चोर, दवाखान्यातले पेशंटस्, डॉक्टर आंधळे होतात. व्हाईट ब्लाईंडनेसची (भोळेंनी त्याचं भाषांतर 'श्वेत अरिष्ट' असं केलं आहे-) साथ वेगानं शहरात-देशात पसरत जाते. या अचानक उद्भवलेल्या भयंकर आपत्तीनं सरकार हवालदिल होतं. साथ पसरू नये म्हणून लांबच्या पडिक मनोरुग्णालयाच्या बराकींमध्ये पीडितांना ठेवलं जातं. तिथून पळून जायचा प्रयत्न करील त्याला गोळ्या घालण्यासाठी तिथं पहारेकरी ठेवलेले असतात.