त्या मनानं तो खुपच भरभर चालत होता. पाठीवर बांधलेलं होल्ड-ऑल आणि हातातली ट्रंक त्याच्या वेगाला प्रतिकार करत होती. चपलेचा अंगठा कोणत्याही क्षणी असहकाराचं धोरण स्वीकारणार होता. आणि त्यात भर म्हणून की काय, पॅन्टचा बेलबॉटम सतत त्याच्या पायांच्या टाचांशी सलगी साधत होता. त्याच्या दृष्टीनं खूप चालल्यावर त्यानं हातातली ट्रंक रस्त्याच्या कडेला ठेवली.

होल्ड-ऑलच्या पट्ट्यामधून हात काढून होल्ड-ऑलवरच तो जरा टेकला. शर्टच्या बाहीला तोंड पुसत त्यानं एक सुस्कारा टाकला आणि हताश नजरेनं समोर पसरलेल्या लांबच लांब रस्त्याकडे पाहिलं. ओळखीच्या खुणा आजून दिसत होत्या म्हणजे मंडणपासून तसा फारसा लांब आला नव्हता तर तो. पलीकडे दिसणाऱ्या मळ्यात आपल्या मित्रांबरोबर तो कितीतरी वेळा आला होता. म्हणजे फारतर आठ मैल. मग पंधरा वीस मैल चालल्यासारखं काय वाटतंय?......अशाच वळणावरून पुढे पुढे वाचकाला भ्रमात पाडणारं शिरवळकरांच लेखन खरंच अप्रतिम आहे .