गर्दीतला कोणताही एक चेहरा वाटतो तसा कोरा नसतो. त्याच्या मागे उभं असतं एक अख्खं आयुष्य असंख्य घटनांनी भरलेलं आणि त्या प्रत्येक घटनेला असतात पूर्वसंचितांचे अगणित संदर्भ..! कवितेतल्या शब्दांचंही असंच असतं. दुरून निर्विकार वाटणार्‍या प्रत्येक शब्दाच्या गुहेत कविमनातील कैक प्रश्न, संभ्रम, स्वप्नं, इच्छा, सल... यांचा कोलाहल धुमसत असतो.

‘अस्तित्वाच्या पाऊलखुणा’ या आरती देवगांवकर यांच्या कवितासंग्रहातील आशयसंपृक्त कविता वाचताना वाचकांना याची प्रचिती येईल. आरती यांना ‘कोहं?’... मी कोण आहे? हा प्रश्न आतून सतत साद घालत राहतो. म्हणूनच त्यांच्या कवितांमधे ‘मनाच्या तळघरात उतरत जाऊन तळातला शारदीय चंद्र मिळवण्याची आस, शब्दांच्या शस्त्रानं स्वतःला सोलून काढत आतल्या ‘मी’ला शोधून काढण्याची आर्तता आणि स्व-संवाद साधत हृदयस्थाला ओळखण्याची नितांत ओढ’ परोपरीनं डोकावत राहते. या संग्रहातील अहल्या, शूर्पणखा, गांधारी या व्यक्तिरेखा समकालीन परिप्रेक्षातून समजून घेणार्‍या कविता वाचताना त्यामागेही हीच स्व-शोधाची प्रेरणा जाणवते.

मनातले विविध कल्लोळ शब्दांमधून व्यक्त करता करता शब्द या माध्यमाचंही अंतरंग कवीला उमगत जातं. मग कविता हाच काही कवितांचा स्वसंवेद्य विषय होऊन जातो. आरती यांच्या संग्रहातही अशा कविता आहेत. त्यातून त्यांची कवितेविषयीची आस्था दिसून येते. या कवितासंग्रहाला अंजली कुलकर्णी यांनी प्रस्तावना लिहिली असून तिला ‘सत्त्वगुणी कविता’, असे शीर्षक आहे. ते किती सार्थ आहे, हे या कविता वाचताना रसिकांना उमगत जाईल.
आसावरी काकडे