जिवंत, सच्च्या अनुभवांचे सकस बीज, सूक्ष्म निरीक्षणशक्ती आणि प्रत्ययकारी वेधक लेखनशैली ही वैशिष्टय़े अंजली दिवेकर यांच्या या तिसऱ्या कथासंग्रहातही उतरलेली जाणवतात.

यातील काही कथांमध्ये आयुष्यभर हुलकावण्या देणारे सुखाचे फुलपाखरू अवचित सामोरे आल्यानंतर ते अलगत चिमटीत धरून तळहातावर घेता आल्याचे दुर्मिळ, उत्कट, तरल क्षण कलारूप घेतात. सामाजिक कामात झोकून देणाऱ्या स्त्रियांच्या आदिम प्रेरणांचा शोध घेण्याची मानवी स्वाभाविक उत्सुकताही काही कथांमधून प्रगटते.

तथापि लेखिकेच्या बहुतांश कथा ‘वरवर पाहता सुखी जीवन जगणाऱ्या मध्यमवर्गीय स्त्रीलाही तोंड दाबून सहन करावी लागणारी- आणि कधीकधी आयुष्यं उद्ध्वस्त करणारी दु:ख असतात’
हे उपेक्षित सत्य अधोरेखित करताना दिसतात.

स्त्रीवादाचा आतातायी दावा न करताही, स्त्रीच्या अंतर्मनात खोलवर रुतलेली अस्वस्थ वेदनांची सूक्ष्म कुसळे शब्दांच्या सुईने हळुवार टोकरून काढून दु:ख हलकी करण्याचा केवळ प्रयत्न या कथा करतात. तरीही ‘विना उत्तराची कहाणी’ ही कथा, काही पुरुषी समज घेऊन वावरणाऱ्या पुरुषवर्गाच्या डोळ्यात झणझणीत अंजन घालणारी व अंतर्मुख करणारी आहे आणि पाच वर्षांनंतर वाचनात आली तरी आजही ताजीच वाटते असे एका पुरुषवाचकाने आपल्या पत्रात प्रामाणिकपणे नमूद केले आहे. या कथेप्रमाणे सर्वच कथांमधील स्त्रियांची कहाणी विना उत्तराची आहे, तरीही प्रत्येक कथा वेगळी. प्रत्येकीचा विषय वेगळा. एकीसारखी दुसरी नाही हे वैशिष्टय़.