अचानक एखाद्या ट्रेनच्या डब्ब्यातील गर्दीत मिसळून ती जिकडे घेऊन जाईल तिकडे जावं. खिडकीतून दिसणाऱ्या सौंदर्यात भिरकावून द्यावा आपला भूत आणि भविष्य... अचानक उतरावं, कुठल्या तरी आडरानातील स्टेशनात जिथं आपण निरक्षर असू, आणि चालत निघावं, दूर क्षितीजापलीकडील दिसणाऱ्या गावाकडे. एखाद्या शेतकऱ्याला करावी मदत, दोन भाकरी पुरती. आणि निघून जावं पुढ जगाचा शोध घेत.

नवीन देश, नवीन संस्कृत्या पादाक्रांत करत. संस्कृती खेड्यांची असते, आदिवासी पाड्यांची, रानांची असते, जंगलांची असते. ह्या कोणत्याही संस्कृत्यांचा भाग न बनता आपलं स्वतंत्र अस्तित्व टिकवून फक्त चालत राहवं. तुला सावकाश कळेल की आपले पाय स्वतःचा भार सोसू शकतात आणि जमिनीशी स्पर्शाचे नाते निर्माण करू शकतात. अंगावरच्या पूर्ण कपड्यात तुला मज्जा वाटणार नाही. तुला समजेल, शरीराला खूप कमी अन्न लागतं. किंबहुना शरीराला लागणारी हवा, पाणी आणि अन्न हे खूप उपलब्ध आहे, त्यासाठी आयुष्य वाया घालवण्याची गरज नाही.

अथक चालल्यानंतर तुझ्या शरीरावर गरज नसताना चढलेली चरबी गायब झालेली असेल, मनावर चढलेले भीतीचे मळभ नष्ट झालेले असतील. सर्व सोडून मिळवलेले हे स्वातंत्र्यच खरे, बाकी सगळी माया, हे तुझ्या लक्षात येईल. तुला का हे माहीत नसताना मिळालेल्या जीवनाचा प्रवास तू आनंदाने करू शकशील. गरज आहे फक्त एकदा बाहेर पडण्याची.