ही कादंबरी पुरुषाचे जितके असतील, नसतील तितके सारे अहंकार ढवळून काढते. एका आदर्श पुरुषाच्या मनातली, खूप आत लपलेली भीती तापल्या तव्यावर टाकून खरपूस भाजून काढते. आणि त्या जागी माणूस असण्याचा शोध रुजवते! माझ्या आवडत्या लेखकाचे, श्याम मनोहर यांचे एक वाक्य आहे ‘कळणं घडलं पाहिजे’. त्याचा एक वेगळा अर्थ बोकील काढतात असं वाटतं. ‘कळणं घडणं सोप्पं नाही.’ त्यासाठी फार जास्त समजूतदारपणा हवा, त्यासाठी अगदी कोऱ्या मनाने ‘ऐकणं घडलं पाहिजे’. बरं नुसतं ऐकणं नाही तर ते सांगणार्याच्या दृष्टीने ते समजणं घडलं पाहिजे. मग कुठेतरी थोडंफार ‘कळणं’ घडेल! खरं सांगायचं तर हे खऱ्या आयुष्यात घडू शकत नाही. आपले सारे तर्क, समजुती, वर्षानुवर्षे जपलेल्या मोरॅलिटीच्या संकल्पना तेवढ्यापुर्त्याही बाजूला सारून दुसऱ्याचं सारं कळणं घडू शकतं का? ते सारं बरोबरंच असेल असं नाही पण ते जसंच्या तसं प्रथम कळून घ्यावं इतका पेशन्स कोणात असेल का? म्हणून इथेच तर फिक्शन हे फॉर्म आपले महत्त्वं पटवते! हे फिक्शन मध्ये शक्य होत असल्यामुळेच ही कादंबरी माणूस असण्याचा शोध घेऊ शकते. त्याचे वेगवेगळे धागेदोरे शोधू शकते.

'समुद्र' आणि माणसाचं 'मन' यात बरचसं साम्य आहे. समुद्राचा तळ गाठणं कठीण, तसंच मनाचं ही… त्या तळाचा ठाव घेणारी ही कथा… त्यांत पती-पत्नीच्या नात्याची सुरेख गुंफण. एका क्षणाला आवडेनाशी झाली होती ही कथा मला, कदाचित social ethics आड येत होते. परंतु ज्या तऱ्हेने लेखक या कथेची गुंफण करत गेला आहे ना, Mind Blowing! जसे-जसे तुम्ही मनाच्या तळाला (कथेच्या शेवटाला) जाऊन पोहोचता,आपोआप एक आंतरिक समाधान मिळत जातं. आणि स्वच्छ - नितळ 'समुद्र' डोळ्यासमोर येऊ लागतो….

भावभावना आणि नातेसंबंध यांचा उत्कृष्ठ संगम घडवणारी कादंबरी..............

सहजीवनाचे मर्म उलगडून दाखवणारी कादंबरी...