एक स्त्री म्हणून मला स्वतःचं नर्मदेशी किंवा नदीरूपाशी खूप साम्य जाणवतं. कधी जीवन देणारी, कधी पोषण करणारी, कधी उग्र रूपं धारण करून विध्वंसक होणारी, कधी बाह्य परिघाशी मालिन, प्रदूषित वाटणारी ; तरी अंतरंगातून निर्मल, आणि मुख्य म्हणजे तरल ... प्रवाही .. तिच्यात आणि माझ्यात उन्मुक्त आवेग ; झिलून देण्याची वृत्ती आहे, तशीच धीरंगंभीरताही ! स्वतःचीच हि नाना रूप न्याहाळत, त्या सर्व रूपांचा आनंद घेत मला हा जीवनप्रवास चालायचा आहे.... नव्हे प्रवाहरूप व्हायचं आहे.
परिक्रमा म्हणजे प्रदक्षिणा ... एका अर्थी फेरी मारून मूळ जागी परत येण... माझ्या श्रेद्धेचा प्रवासहि पारंपरिक उपासना पद्धती, व्रतवैकल्य, पारायणं यापासून सुरु होऊन मधल्या काळात पाश्चात्य वळणांन जाऊन पुन्हा आपल्या भारतीय उपासना पद्धतीपर्यंत येऊन ठेपला आहे. आता ही श्रद्धा अधिक डोळस आहे असं मला वाटतं.
भगवंत म्हणजे काय ? मोक्ष म्हणजे काय ? हे मला ठाऊक नाही. परंतु बाह्य परिस्थिती काहीही असो, अविचल, शाश्वत राहिलं असं काहीतरी मागितल्यावर जी दिशा मला दाखवली गेली आहे त्यावर श्रद्धा ठेऊन मी चालून बघणार आहे. सागरातूनच जन्म घेतलेला हा थेम्ब पुन्हा सागरस्वरूप होण्यापूर्वी किती 'परिक्रमा' करावा लागतील ते ठाऊक नाही; पण "न सोडी कांदा स्वामी ज्या घेई हाती " या वाचनाची प्रचिती पदोपती येत आहे... तेव्हा आता मैयाचं बोट धरून फक्त चालायचं आहे... निःशंक ... निर्भय... !