Summary of the Book
… हा कवी निसर्गाशी तन्मय झालेला होता; लौकिक जीवनाचे रागरंगही त्याने न्याहाळले होते. न्याहाळले होते इतकेच नव्हे तर त्यांचा आपल्या परीने अन्वयार्थही लावला होता. तो प्रेमानुभवातील वेगवेगळ्या छटा स्वतःशीच उलगडू पाहत होता, समांतरपणे आत्मशोधही घेत होता. असे पेड एकमेकांत गुंतले, रंग एकमेकांत मिसळले-आणि या कवीच्या आकाशात एक इंद्रधनूची कमान उमटली. ती स्वतःसाठी नव्हती. स्वतःसाठी उरी शाप घेतले होते; ते सोसण्याचा निर्धार होता. आसवे डोळ्यांत लपवायची होती, आणि प्राक्तनाला प्राजक्ताची एक ओंजळ वाहायची होती.
माझ्या मुक्या आसवांचे
सर डोळां लपवीन
तुझ्यासाठी ठेवीन मी
इंद्रधनूची कमान!
आज मला प्राजक्ताभोवती ती इंद्रधनूची कमान उमटल्याचा भास होता आहे. हा प्राजक्त कदाचित काल लावलेला; पण त्याचा बहर आजचा, गंधही आजचा. तो मला प्रसन्न करतो आणि माझ्या डोळ्यांत एखादा अश्रूही आणतो.
-विजया राजाध्यक्ष