Summary of the Book
माधव जूलियन यांच्या `संगमोत्सुक डोह’ या कवितेत `एकत्र गुंफून जीवितधागे’ हे विरहाचे तरंग येत असतात. तथापि वैशाखात लुप्त होणार्या नदीचा तो एक उर्वरित धागाच असतो; पण याची त्या डोहाला जाणीव नसते.
व्यक्तिशः सर्वच माणसे या डोहासारखीच असतात- स्वतःला तुटक, एकाकी, स्वतंत्र समजणारी, पण त्या लुप्तप्राय प्रवाहाचा अतूट धागा असलेली.
जीवनाच्या वस्त्राचा आडवे आणि उभे धागे यांचा पट तयार होत असता ती माणसे स्वतःच एक धागा होत असतात.
शब्द, नाद आणि आकृती या कला-उगमांकडे प्रत्येक माणूस जाणता अजाणता, स्वभावानुसार कधी गंभीरपणाने, कधी मौज म्हणून, कधी व्याकुळ होऊन, कधी निरुपाय म्हणून, नकळत स्वतःच एक धागा होऊन पाहात असतो.
सुखदुःखाच्या धाग्यांनी माणसाच्या आयुष्याचे वस्त्र विणले जाते अशा आशयाचे काव्य कानाला गोड वाटते, काहीसे समर्पकही. मात्र गिरणीत तयार होणार्या कापडाच्या धाग्यांचे क्रमांक, पोत, रंग, जन्मस्थान ही सर्व आधी व्यवस्थित ठरलेली असतात. या उलट, चाकोरी आणि नियम यांच्या पलीकडे गेलेल्या आणि मध्येच कधीतरी अचानक तुटून जाणार्या माणसांच्या जीवितधाग्यांबद्दल कोण कसले भाष्य करणार?...